The Force

Twee jaar geleden hoefde ik maar enkele minuten te lopen om een IJsvogel te zien. Vlak bij huis. In de oever van een kunstmatig aangelegd eilandje in onze grote plaatselijke stadsvijver was een paartje bezig een nest te betrekken. Als je even geduld had zag je er altijd wel één. Tot plotseling de baggerwerkzaamheden begonnen. Met veel lawaai van een onafgebroken actieve zuigschuit werd de rust van het naderende broedseizoen verstoord. De ingreep was ongetwijfeld nodig; mijn vertrouwen in de lokale overheid is bijna grenzeloos. Ik zag ook wel dat een beetje mammoettanker onherroepelijk vast zou lopen in onze plas, met alle nare gevolgen van dien. En over de timing is ook vast nagedacht. Maar de ijsvogels zijn vertrokken.

Vanochtend besluit ik tot een wandeling in een ander dichtbijgelegen stukje natuur. Ons 'bos', eigenlijk een stadspark en een overblijfsel van een oud landgoed. Maar ik zie meteen dat hier ook veel veranderd is. De plantsoenendienst is langs geweest. Nou ja, zo heet het allang niet meer. Het heet nu Aim Force, of zoiets. Maar de gevolgen zijn hetzelfde. Alle struiken en boompjes, die zich in alle dartelheid verstrengeld hadden, of iets te uitbundig gegroeid waren, kortom alles wat er natuurlijk uitzag, was met de grond gelijk gemaakt. Op last van de overheid. Die ochtend, op het gemeentehuis, was een bezorgde burger met verhit gezicht binnengevallen in het kantoor van het Hoofd Groencontrole en Groeibeperking. "Er zit wildgroei in het stadspark, kijk maar ik heb het op de foto...!' De ambtenaar trekt wit weg. Zijn declaraties komt hij altijd wel mee weg, maar dit kan hem de kop kosten. Wildgroei. In zijn portefeuille. Hij grijpt de telefoon en binnen twee minuten rukt de Fast Response Unit uit met groot materieel. Meedogenloos en efficient wordt er ingegrepen.

Vorig jaar broedde hier de Zwartkop. Maar het is wel veel overzichtelijker zo. Een ruimtelijker effect. En meer plek voor informatieve bordjes. Want natuur moet in de eerste plaats educatief zijn. En dat ligt niet voor de hand als je hier zomaar rondwandelt. Plantjes, struiken, vogelzang, allemaal leuk, maar zonder richtlijnen steek je er niet veel van op. Daarom verschijnen er steeds meer bordjes in het stadspark. Daarop kan je zien wat er normaal gesproken hier groeide en welke vogels je daarin vroeger kon aantreffen. Ik geniet met volle teugen.

Er steekt een fazant over, verdwaasd rondkijkend waar het struweel gebleven is. Ik verwijs haar naar loket 7.
We moeten de zaken niet erger voorstellen dan ze zijn. Op mijn verdere route kom ik zeker nog enkele overlevende struiken tegen en aan de rand van het park staat zelfs een complete boom. Voorlopig. De Bosuil, die ik er vorig jaar enkele malen zag, heeft het beleidsplan niet afgewacht. Hij wacht elders op nieuwe gemeenteraadsverkiezingen.

Gepubliceerd met Blogsy